Δρόμοι του νου και των λέξεων

Προσπαθώ να ταξιδέψω τη σκέψη μου πέρα απ’ τ’ αδιέξοδα που ορίζει ο νους Ν’ αγναντέψω το γαλάζιο τη πατρίδας μου μακρύτερα από τα βάρη της Να δικαιολογήσω παλαιότερες πράξεις, να δω το όνειρο ξανά Ανάγκη για ν’ αποκηρύξω τις αμαρτίες μου και να λυτρωθώ. Θέλω να ζήσω ξανά το όραμα της δημιουργίας για να συγχωρήσω… Να συγχωρεθώ, να ανταμείψω, ν’ ανταμειφτώ, Να κατανοήσω, να κατανοηθώ και μέσα απ’ τους αγρούς… Ανασκουμπώνοντας τα κίτρινα στάχια της ευλογίας με φραγκοστάφυλα να τραφώ.

Καμιά φορά φοβάμαι πως θα ‘ρθεις στον ύπνο μου φρικτή μαύρη φιγούρα Κραδαίνοντας στο χέρι δρέπανο ακονισμένο του θανάτου Καμιά φορά τρελαίνομαι, χάνω τα λογικά μου, μαυρίζει η ψυχή μου Ρυθμική του Μορφέα ανάσα, εκστασιασμένη χαλάρωση, ασύμβατη συνάντηση Καμιά φορά φοβάμαι πως θα ‘ρθεις στον ύπνο μου φρικτή μαύρη φιγούρα Κραδαίνοντας στο χέρι δρέπανο ακονισμένο του θανάτου Μπορεί να υπάρξει μόνο ένας, είμαι εγώ που στοιχειώνω τα πέπλα της ύπαρξής σου Κι όμως καμιά φορά τρελαίνομαι, χάνω τα λογικά μου, μαυρίζει η ψυχή μου Καμιά φορά φοβάμαι πως θα ‘ρθεις στον ύπνο μου φρικτή μαύρη φιγούρα Κραδαίνοντας στο χέρι δρέπανο ακονισμένο του θανάτου Κοντά μου, ναι μπορώ να μυρίσω την ανάσα του κτήνους Κι όμως μέσα στο πορφυρό σκοτάδι μυρίζω την άνοιξη κι η ψυχή μου αγαλλιάζει Καμιά φορά φοβάμαι πως θα ‘ρθεις στον ύπνο μου φρικτή μαύρη φιγούρα Κραδαίνοντας στο χέρι δρέπανο ακονισμένο του θανάτου Μέσα στη σαπίλα μυρίζει το θυμάρι κι ανασταίνονται οι κραυγές χιλιάδων ψυχών Η ελπίδα πεθα