Δρόμοι του νου και των λέξεων

Υπέροχη ήσουν σα σε είδα το πρωί, υπέροχη όπως πάντα σε θυμάμαι. Δεν είχες καμία αλλαγή, σαν άγαλμα που άντεξε στο χρόνο. Είδα ένα άγαλμα το πρωί, στην άκρη του ματιού μου. Θαρρώ σαν άνθρωπος έμοιαζε και το χαιρέτησα. Αφού άγαλμα και άνθρωπος δεν παν μαζί, την πρώτη φορά το θαύμασα, τη δεύτερη το προσπέρασα. Γιατί την ομορφιά στην εξέληξη θα τη βρεις και λίγο πριν το θάνατο, ενώ στην ακινησία σχεδόν, ξαποστάσουν, αιώνια, περιστέρια.