Δρόμοι του νου και των λέξεων

Έτσι ξαφνικά, η ανάμνηση πήρε μορφή και του έγνεψε χαρούμενα από την άκρη της οθόνης του...

Η γλάστρα στο μπαλκόνι, έριχνε στα σφαλιστά βλέφαρα τη σκιά της για να τα προστατεύσει από την ομορφιά που περίτεχνα έκρυβε πίσω της λίγο πιο πέρα από την μποκαμβίλια που κατρακυλούσε απ' το πλευρό της στη σμαραγδένια θάλασσα που έλειωνε στα σωθικά της τη βασιλεία των ουρανών. Έρχομαι...

Τις νύχτες που ψάχνω τα στρωσίδια δίπλα μου μάταια να βρω το κορμί σου, αργεί να ξημερώσει. Σα κηλίδες αίμα, σε κάτασπρο σεντόνι, στο μυαλό μου πίνακας η κάθε μας ανάμνηση. Σμήνος πουλιών σμιχτό από το κέντρο του απλώνεται και ξεθωριάζει στα άκρα. Τις νύχτες που αργεί να ξημερώσει, μάταια ψάχνω γι να βρω κλωνάρι αμυγδαλιάς στο τέλος του χειμώνα.

Έχασα τη φωνή σου και συνάμα κόπηκε και η δική μου λαλιά. Θαρρείς σε έχασα, σε κατάπιε το μαύρο σου σκοτάδι, μα εσύ κοιτάς τον καθρέπτη σου, μάταια ψάχνοντας να βρεις αυτό που κρυβόταν κάτω από τη μύτη σου. Μα όσο κι αν πυκνώνει το σκοτάδι, θα έρθει η ώρα που θα ξημερώσει κι εσύ μηχανικά, έχοντας απαλύψει μνήμη και συναίσθημα θα μπεις για άλλη μια φορά στη ρουτίνα σου, για να μπορέσεις να ζήσεις περιστασιακά, μεμονομένα τη ζωή να περνάει δίχως αναμνήσεις, στιγμιότυπα κι αναλαμπές πάνω στον καθρέπτη σου. Όμως και η μέρα τη σειρά της κάποτε θα δώσει πάλι στη νύχτα, μέρα που πέρασε, μόνο θαρρείς για να την καταπιεί, το μαύρο σου σκοτάδι κι εγώ έχασα τη φωνή σου και συνάμα κόπηκε και η δική μου λαλιά καθώς εσύ ακόμα, τον καθρέπτη σου κοιτάζεις.