Δρόμοι του νου και των λέξεων

Οι γυναίκες  είναι ο τρόπος που  επέλεξε η φύση για να  βοηθήσει τον άντρα να νικήσει  το φόβο του για το  θάνατο.  Είναι τότε που οι άντρες πεθαίνουν. 

- Κάποτε είπα σε ένα φίλο: Εκείνος που ελέγχει την πληροφορία, ελέγχει και τον κόσμο όλο. Όμως ο φίλος μου πίστευαι ότι τα λεφτά ελεγχουν τον κόσμο όλο. Τελικά η πληρόφορία ήταν πάντα πίσω από τα λεφτά. Εκείνος το έπιασε ένα βήμα μετά και τα λεφτά ήρθαν και χάθηκαν. Αυτός δεν ήταν εκείνος τελικά. - Είχες δίκιο λοιπόν. - Όπως το πάρει κανείς. - Αφού μέσα έπεσες. - Ναι αλλά ούτε λεφτά έβγαλα ούτε ελέγχω τίποτα. - ... - Βλέπεις είχα άδικο. - Γιατί; - Γιατί πόνταρα σε λάθος άνθρωπο. - Δε μπορούσες μόνος σου; - Όχι. - Γιατί; - Γιατί το καρπούζι ήταν τεράστιο για να το φάω όλο μόνος μου. - Γκουχ, γκούχ! - Καλώς τον - Εδώ ήμουν όλη την ώρα. - Αλήθεια; Εσύ τον είχες προσέξει; - Όχι. Ποιος είσαι ρε φίλε; - Αααα! Γκουχ γκουχ! Παρατράβηξε το αστείο! Πάω να φέρω ποτά! - Άντε μπράβο! Κάνε τη δουλειά σου. Θα μπει μέσα το μαγαζί. - Ε δεν υποφέρεστε...! Γκουχ γκουχ!

Ήμαστε σε μια εποχή που μαθαίνουμε πως λειτουργεί το εργαλείο και όχι το σκοπό του..

  Άρχισε να χιονίζει πάλι. Κι αυτή τη φορά μέσα του. Στη ψυχή του. Έξι χρόνια χειμώνας τώρα, έγινε η φυλακή του. Περνούσαν οι εποχές και κάθε που ήταν να γίνει καλοκαίρι χειμώνιαζε ξανά. Πίστευε φέτος θα έρθει καλοκαίρι. Όμως ήρθε ο πιο μεγάλος χειμώνας απ' όλους κι ακόμα το κρύο κρατερό δεν έλεγε να υποχωρήσει.Τα ξύλα είχαν σωθεί. Μπορούσαν να κρατήσουν μόνο λίγες εβδομάδες ακόμα.  Έπρεπε να προετοιμαστεί. Αν και φέτος δεν ερχόταν καλοκαίρι να είναι έτοιμος να πεθάνει. Πίστευε πως φέτος θα 'ρχόταν καλοκαίρι, μα τώρα πια ευχόταν να μην έρθει άλλο χιόνι.

Έγειρα κάτι να σου πω μα η πρώτη λέξη σκόνταψε στα χείλη κι αυτές που ακολουθούσαν μπούκωσαν και για μια στιγμή νόμισα τα μάγουλα θα σκίσουν μέχρι που ξεκίνησα να καταπίνω κάθε κουβέντα που ήθελα να μοιραστώ μαζί σου.  Ήθελα κάτι να σου πω μα το απορρόφησε η σιωπή όχι γιατί δεν ήσουν έτοιμη αλλά γιατί είχες δίκιο Το χώνεψα κι αυτό μαζί με τα λογάκια που είχα ετοιμάσει για σένα. Μόνο που εγώ ήμουν απροστάτευτος και κάπως άπειρος και ήμουν αυτός που έπρεπε να επιζήσω στη μοναξιά που πρόσθεσες σε όλη την ύπαρξή μου. Οι λέξεις έμειναν βουβές,  βουβές και οι αλήθειες  αφού κάνεις μας δε κατάλαβε,  της μοναξιάς συνήθειες. Και έχω τόσα να σου πω και τόσα άλλα θέλω, να με βασανίζουν σα συνωστίζονται σκέψεις που θα μείνουν ανείπωτες σα χείμαρρος που χτυπάει στο φράγμα.