Δρόμοι του νου και των λέξεων

Πόσο βαρύ, μπορεί να είναι Το σύμπλεγμα ενός ανθρώπου, Που να θέλει να μειώσει, Αυτόν που τον θαυμάζει;

Έκπτωτος… Νιώθω θαρρώ, Να σβήνει, Της δημιουργίας, Η φλόγα, Που έκαιγε Στο καντήλι μου. Αλήθεια, Που ενοχλεί Αυτούς ,          Που δε στάθηκαν Ικανοί , Να δημιουργήσουν . Τις βασικές Ανάγκες Να καλύψουν . Σβήνω Όχι μοναχός.

Σταγόνα ιδρώτα λαμπύρισε στο μέτωπό του, σαν λυγαριά λύγισε, μετά τινάχτηκε, να τρέξει, να προλάβει, μη λείψει τίποτα, και κάποιος γύρω του πονέσει. Κι εγώ το βλέμμα μου απλώνω να προλάβω το ορίζοντά σου πριν καν το καταλάβω περήφανος καμαρώνω που είμαι φίλος σου.

Best friends, need no words to be said! But, my head echoes with sounds, Everyone else has, I have nothing left to say, Silence is lost, and took with it, The memory of what a friend was.